Ons verhaal

Naar aanleiding van een aantal dingen de afgelopen tijd bedacht ik me dat het na al de blogjes die ik al geschreven heb, misschien wel tijd werd eens een stukje van ons verhaal te vertellen. Hoe Rakesh bij mij belandde, over liefde op het eerste gezicht maar buiten dat alles ook over de ambities die ik nooit dacht te hebben.

Om dan maar te beginnen bij het begin gaan we terug naar 2010 toen mijn moeder en ik Irma hadden en daar samen op reden en we Irma op een hele gezellige manege hadden staan waar we allemaal veel geleerd hebben tijdens de paardrijlessen die we daar volgden. Rakesh stond ook op die manege maar was van de eigenaren zelf. Vanaf het moment dat ik Rakesh voor het eerst heb zien lopen was ik helemaal weg van hem en ben ik dat ook altijd geweest. Ik wist niet eens hoe hij was in zijn doen en laten maar ik wist wel dat als het zou kunnen ik hem graag wilde hebben, met een strikje erom, grapten we wel eens.
Helaas ging het in 2010 steeds slechter met de manege en zouden de lessen stoppen en uiteindelijk moesten ook wij een ander plekje zoeken.
We hebben dat nog een hele tijd kunnen uitstellen maar uiteindelijk een goed plekje kunnen vinden voor Irma in Twekkelo. In die periode dat we voor Irma een nieuwe plek moesten zoeken kregen we van de eigenaren te horen dat ze zelf voor Rakesh geen plek meer hadden en hij zou verkocht worden. Ze vroegen of wij hem niet wouden hebben. De paardenmarkt was al slecht en na een röntenologische keuring bleek er ergens een kleine bemerking te zitten ergens in 1 van zijn benen of hoeven waardoor hij helemaal niet meer verkocht kon worden en de andere optie was de handel in maar dat wouden zij hem niet aan doen.
Na lang wikken en wegen, tig maal besproken te hebben wat nou als de bemerking uit zou groeien tot artrose of hoefkatrol wat dan.., nog heel veel meer nadenken of het te betalen was, hem een maand lang verzorgd en gereden te hebben, heb ik toch maar de stap genomen.
Want "je moet geen spijt hebben van de dingen die je doet, maar van de dingen die je niet gedaan hebt" en met dat motto en stiekem toch wel veel zenuwen was het dan zover.. mijn droompaard was van mij. Ik had er nog nooit opgezeten dus voor ik hem ging verzorgen (en daarna kopen) heb ik onder begeleiding van hun nog een keer op hem gereden om te zien of het echt wel klikte en ja hoor dat was geen probleem.

En dan heb je ineens een eigen paard.. en dan ook nog het paard wat je altijd al wilde hebben. In mijn doen en laten heb ik er nooit aan hoeven wennen, maar de eerste tijd was het idee toch erg vreemd want ik had gewoon een paard en hij was ook nog eens helemaal van mij.
Alle begin is moeilijk en ook ons begin was met vallen en opstaan en af en toe ook letterlijk met vallen en opstaan. Heel langzaam wisten we steeds beter wat we aan elkaar hadden en wat we van elkaar konden verwachten. Zo kwam in 2011 onze eerste endurance wedstrijd die we plots alleen moesten rijden omdat Irma niet meer de trailer in wilde en mama dus niet mee kon rijden. Vlekkeloos ging het niet maar per wedstrijd was er steeds meer verbetering. Ook op stal met rijden werd het vertrouwen steeds groter, er moesten zo nu en dan ook weer eens andere dingen uitgeprobeerd worden dus gingen we wel eens zonder zadel uitstappen en later eens een keer een drafje en nog veel  later ook nog in galop. Bitloos met een halstertje of met een halsring rijden, hij snapte het niet altijd meteen even goed maar met veel rust en uitleg van mijn kant was dat snel anders en had hij er ook veel plezier in.
Ik zei wel eens dat ik met iedere pas ons vertrouwen en onze band voelde groeien, iedere pas zijn wij als combinatie weer een stukje sterker en beter geworden en dat is nu nog steeds te zien. We zijn nu 2 verhuizingen van stal verder en een heleboel bosritten, trainingskilometers maar ook wedstrijdkilometers en nog steeds groeit onze band steeds weer een stukje verder.

We zijn samen weer begonnen in de klasse 1 hoewel dat in het begin vrij stroef verliep konden we het jaar erna (2012) al klasse 2 starten en kregen we steeds meer plezier en vertrouwen op wedstrijden. Rakesh deed het toen al super maar ik had toch geen ambities om hard of ver te gaan. Uitrijden, daar gingen we voor, maar tegelijk met dat uitrijden deden we het toch wel heel goed en haalden we meestal de top 10 wel. Ik heb ons toen ingeschreven voor de endurancecompetitie van het AVS, gewoon voor de lol want het leek mij wel leuk om ons op die manier eens te vergelijken met anderen. Op de uitreiking bleek dat we het dat jaar wel heel goed gedaan hadden! We waren eerste in de klasse 40-79 km en kregen leuke prijsjes en ook nog een prachtige statiedeken.

En nu zijn we inmiddels al in 2013, Rakesh is al 2,5 jaar bij mij en hij is het beste wat me is overkomen. We weten wat we aan elkaar hebben, vertrouwen elkaar door en door, hebben zo nu en dan nog wel eens een klein meningsverschil maar dat is niks vergeleken bij alles wat we in de afgelopen 2 jaar al hebben gedaan en overwonnen.
Ondanks dat ik nooit ambities had gaan we over 2 weken onze eerste klasse 3 wedstrijd starten. Wie had dat ooit gedacht!! Een paard met een bemerking en een meisje zonder ambities zijn veranderd in een superfit toppaard en een meisje met toch misschien wel een klein beetje ambities en daar staan we dan straks aan de start in Grolloo om de 80 km uit te rijden. Ik had het zelf in ieder geval nooit verwacht dat ik zo ver zou komen en wie weet rijden we volgend jaar wel een klasse 4. We gaan in ieder geval eerst maar eens zien dat we die eerste 80km goed uit gaan rijden.

Één ding weet ik heel zeker; ik heb echt geen spijt dat ik 2,5 jaar geleden deze beslissing heb genomen! Ik hoop dat ik nog heel lang samen met een superfitte topper Rakesh onze weg mag bewandelen.